Με το πόρισμά του, ο εισαγγελέας Παναγιωτόπουλος έστειλε στο αρχείο την καταγγελία του Παύλου Χαϊκάλη ότι έγινε απόπειρα δωροδοκίας του για να επηρεαστεί η ψήφος του. Μπορεί η εισαγγελική απόφαση να κλείνει τυπικά την υπόθεση, εντούτοις, έχοντας κενά και δημιουργώντας απορίες, κάθε άλλο παρά πείθει ότι έχει αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια γι’ αυτήν τη σκοτεινή ιστορία.

Θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε τις απορίες που γεννάει το εισαγγελικό πόρισμα, χωρίς να μπούμε σε νομικά ζητήματα, που είναι αρμοδιότητα άλλων.

Απορία πρώτη: Γιατί η εισαγγελία δεν έπραξε τίποτα όταν το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη ο Χαϊκάλης κατήγγειλε ότι επιχειρήθηκε η δωροδοκία του; Ακόμα και αν δεχτούμε την εκδοχή της εισαγγελίας ότι «ο καταγγέλλων δεν ανέφερε τα στοιχεία ταυτότητας του προσώπου που τον προσέγγισε να τον δωροδοκήσει, ούτε καν προσδιόρισε έστω εμμέσως αυτό», εύλογα αναρωτιέται κανένας σε τι ενέργειες προέβη η ίδια η εισαγγελία για να πληροφορηθεί κατ‘ αρχήν την ταυτότητα του καταγγελλόμενου. Επιπλέον, πολύ πιο επιτακτικό είναι το ερώτημα τι έκανε η εισαγγελία για να προστατεύσει την πολιτική ζωή από μια τόσο βαριά σκιά. Η καταγγελία Χαϊκάλη δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Είχαν προηγηθεί το δημοσίευμα της Contra news για τον «κουμπαρά» της προεδρικής εκλογής στις 14 Σεπτέμβρη, οι σχετικές δηλώσεις Σκουρλέτη, καθώς και η καταγγελία της Σταυρούλας Ξουλίδου. Επομένως, η καταγγελία Χαϊκάλη εμφανίζεται ως ο τελευταίο κρίκος μιας αλυσίδας γεγονότων και όχι ως μεμονωμένο γεγονός. Γιατί λοιπόν η εισαγγελία δεν έπραξε τα δέοντα ώστε να στοιχειοθετηθεί είτε ότι έχει πραγματικό περιεχόμενο η καταγγελία είτε ότι πρόκειται για προβοκάτσια σε βάρος της κυβέρνησης;

Απορία δεύτερη: Πώς είναι δυνατόν να μην δίνεται εντολή για άρση του τηλεφωνικού απορρήτου των εμπλεκόμενων στην υπόθεση; Για την ακρίβεια, μοιάζει εξωφρενικό το ότι δεν ενεργοποιήθηκε το «βαλιτσάκι» της ΕΥΠ από την πρώτη στιγμή της καταγγελίας, όταν οι διωκτικές αρχές έχουν επιδείξει σε άλλες περιπτώσεις αξιοσημείωτη ευκολία (για να το πούμε όσο πιο ευγενικά γίνεται) στην ενεργοποίησή του. Αλλά από τη στιγμή που ο Χαϊκάλης καταθέτει ότι ο Αποστολόπουλος δεν ήρθε στο ραντεβού της 12ης Δεκεμβρίου (όπου είχε στηθεί η ενέδρα της αστυνομίας) τηλεφωνώντας την τελευταία στιγμή για να το ακυρώσει, δεν θα ήταν αυτονόητο να γίνει το ελάχιστο; Δηλαδή να του ζητηθεί να υποδείξει τους τηλεφωνικούς αριθμούς της συνδιάλεξης και να πιστοποιηθεί τεχνικά αν όντως έχει γίνει το τηλεφώνημα, όπως επίσης και πόσα άλλα (καθώς και από πού) τηλεφωνήματα έχουν γίνει από αυτούς τους αριθμούς; Δεν θα έπρεπε επίσης να ενδιαφέρει τις εισαγγελικές Αρχές με ποιους και πόσο συχνά συνομιλεί ο Αποστολόπουλος;

Απορία τρίτη: Πώς «παγιδεύτηκε» το ξενοδοχείο Plazza; Σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα, πριν τη συνάντησή του με τον Χαϊκάλη στο πατάρι του ξενοδοχείου Plazza, ο Αποστολόπουλος είχε εγκαταστήσει «κάμερα στο ταβάνι, ώστε να καταγραφεί με όλες τις λεπτομέρειες η τέλεση του εγκλήματος». Είναι προφανές ότι τέτοια εγκατάσταση δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη κι επομένως απαιτεί την άδεια της διεύθυνσης του ξενοδοχείου. Εξίσου προφανές είναι ότι απαιτεί ειδικές γνώσεις, όχι από αυτές που φυσιολογικά διαθέτει ένας επενδυτικός σύμβουλος. Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με δημοσίευμα του Βήματος «Ο κ. Αποστολόπουλος είχε κατά καιρούς επαφή με τα επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας, του ΠαΣοΚ αλλά και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ενώ φέρεται να γνώριζε παλαιότερα, χωρίς πλήρη επαλήθευση, και άτομα από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών». Ο δε δικηγόρος του Αποστολόπουλου Παύλος Σαράκης είπε στο κεντρικό δελτίο του Mega ότι ο Αποστολόπουλος «ήταν κοντά σε ισχυρούς άνδρες».

Απορία τέταρτη: Γιατί αντιβαίνει στη «λογική των εγκληματιών» η καταγραφή από τον Αποστολόπουλο της συζήτησής του με τον Χαϊκάλη; Σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα «αντιβαίνει προς τη "λογική των εγκληματιών"» η εγκατάσταση από τον Αποστολόπουλο μαρτύρων «σε περίοπτη θέση, ώστε να παρακολουθούν ακωλύτως», η τοποθέτηση «συσκευής καταγραφής ήχου κάτω από το τραπέζι της συνάντησης», καθώς και η εγκατάστασης κάμερας στο ταβάνι, διότι με την καταγραφή της συνομιλίας αποδεικνύεται η διάπραξη από τον Αποστολόπουλο του κακουργήματος της δωροδοκίας. Δεν είναι όμως λογικό (και συνηθισμένο) αυτός που δωροδοκεί να επιδιώκει τη διασφάλιση του αποτελέσματος «δένοντας» τον δωροδοκούμενο; Η καταγραφή της συνομιλίας δεν διαμορφώνει μια μόνιμη σχέση συνενοχής από την οποία κανένας εμπλεκόμενος δεν μπορεί να διαφύγει;

Απορία πέμπτη: Αν ο Αποστολόπουλος ήθελε να εκθέσει τον Χαϊκάλη, γιατί δεν το έπραξε πριν την έναρξη της ψηφοφορίας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Το εισαγγελικό πόρισμα τείνει να αποδεχτεί την εκδοχή Αποστολόπουλου ότι «προβόκαρε-προκαλούσε τον Χαϊκάλη προκειμένου να διακριβώσει τα αληθινά κίνητρα για την ενασχόλησή σου με την πολιτική και το κίνημα των ΑΝΕΛ καθώς και να διακριβώσει και το "ηθικό-πολιτικό χάλι του"». Αν όμως ήθελε να εκθέσει τον Χαϊκάλη δεν θα ήταν λογικό να παρουσιάσει τη συνομιλία πριν την έναρξη της ψηφοφορίας; Αν ήθελε να βοηθήσει τους ΑΝΕΛ, θα έπρεπε να παραδώσει το DVD στον Καμμένο. Αν ήθελε να τους βλάψει, θα έπρεπε να το δημοσιοποιήσει στα ΜΜΕ. Το να το κρατήσει κρυφό αντιφάσκει με τη δήλωσή του ότι σκοπό του ήταν να εκθέσει τον Χαϊκάλη.

Απορία έκτη: Ποιοι είναι αυτοί που βοήθησαν τον Αποστολόπουλο; Το εισαγγελικό πόρισμα διαπιστώνει ότι «ουδόλως προέκυψε ότι όπισθεν  του Γ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ κρύπτεται ή υπάρχει οποιοδήποτε τραπεζικό ή επιχειρηματικό στέλεχος, πολιτικό κόμμα, η Κυβέρνηση ή οποιοσδήποτε κυβερνητικός παράγων. Αντιθέτως πιθανολογείται ότι η δράση του Γ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ δεν είχε πολιτικές προεκτάσεις ή πολιτικά κίνητρα…». Αν, λοιπόν, ο Αποστολόπουλος έδρασε μόνος του, ποιοι είναι αυτοί που τον βοήθησαν, παριστάμενοι στη συνάντηση με τον Χαϊκάλη, «παγιδεύοντας» το χώρο, κι επιτρέποντας την παγίδευση; Γιατί τόσο ενδιαφέρον για την ηθική ακεραιότητα ενός «ψεκασμένου»;