Η αιφνίδια αποχώρηση των Ρώσων από τη διεκδίκηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ αποτελεί πλήγμα στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων του Μνημονίου, στη γεωστρατηγική αντίληψη του ελεγχόμενου ανοίγματος της Ελλάδας προς τη Ρωσία και, τέλος, στην ίδια την κυβερνητική αξιοπιστία, όση έχει απομείνει. Χαρακτηριστική της κυβερνητικής αμηχανίας, αλλά και της συνειδητοποίησης του στρατηγικού πλήγματος που δέχεται η επιχείρηση success story, είναι η όψιμη προσπάθεια του Μαξίμου να επιρρίψει τις ευθύνες εξ ολοκλήρου στη ρωσική πλευρά.
Από την εκποίηση των ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ η κυβέρνηση προσδοκούσε έσοδα 1,3 δισ. ευρώ. Είχαν γίνει συναντήσεις και είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως είχε επιτευχθεί η συμφωνία με τους Ρώσους, αφού και για τα χρεωστούμενα (περίπου 330 εκατ. ευρώ μεγάλων Ελλήνων επιχειρηματιών προς τη ΔΕΠΑ) είχε διατυπωθεί δελεαστική πρόταση. Θα επιβάρυνε το Ελληνικό Δημόσιο εάν δεν τα εισέπρατταν εντός δύο ετών οι νέοι ιδιοκτήτες της ΔΕΠΑ. Πώς θα καλυφθεί τώρα το 1,3 δισ. ευρώ του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων; Ποια "ισοδύναμα μέτρα" θα βρεθούν; Πώς θα αποφύγει η κυβέρνηση τη λήψη νέων επώδυνων μέτρων, όμηρος καθώς πορεύεται τον δρόμο των απαιτήσεων των πιστωτών; Και μέχρι πότε οι πιστωτές θα κάνουν πλάτες στην κυβέρνηση για να περάσει τον σκόπελο των εκλογών;
Η πώληση των ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ ήταν ο πρώτος κρίκος των αποκρατικοποιήσεων στην ενέργεια. Τώρα πηγαίνουν για αργότερα η ΔΕΗ και τα ΕΛΠΕ. Η ρωσική προσφορά έχει βάλει ψηλά τον πήχη για τη ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ. Δεν θα είναι εύκολο η κυβέρνηση να παραχωρήσει τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας σε εγχώρια διαπλεκόμενα συμφέροντα, μερικά από τα οποία χρωστάνε κιόλας στη ΔΕΠΑ.
Στην πώληση του φυσικού αερίου στους Ρώσους η κυβέρνηση Σαμαρά, σε αντιστοιχία προς τη γερμανο-ρωσική συνεργασία για την ενέργεια, είχε επενδύσει πολιτικά. Μετά τη ΔΕΠΑ, θα ακολουθούσαν ρωσικές εξαγορές σε λιμάνια και αεροδρόμια, μας έλεγαν. Τώρα τι απέμεινε; Είναι η δεύτερη φορά, μετά την τραγωδία στην Κύπρο, που την κρίσιμη στιγμή το ρωσικό ενδιαφέρον παραμένει... πλατωνικό! Ποιες γεωπολιτικές επανατοποθετήσεις θα επιφέρει η ρωσική αναδίπλωση; Πόσο στενότερα θα δεθεί η Ελλάδα στον αμερικανοϊσραηλινό άξονα; Αληθεύει ότι υπήρχε εξ αρχής ευρωπαϊκή εμπλοκή, που δεν είχε αντιληφθεί ο Σαμαράς, όπως είχε συμβεί και με την εξαγορά της Eurobank; Το δις εξαμαρτείν...
Τα ερωτήματα, ωστόσο, έχουν και μια εσωτερική χροιά. Όταν προχθές στη Θεσσαλονίκη ο Σαμαράς κατέφευγε σε εμφυλιοπολεμική επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, χρεώνοντάς του ότι υπονομεύει και αποσταθεροποιεί τη χώρα γιατί διώχνει τους επενδυτές, αγνοούσε το ναυάγιο της μεγαλύτερης αποκρατικοποίησης του Μνημονίου; Άραγε φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή η μοναδική ικανότητα της κυβέρνησης είναι να φορολογεί άγρια, να εξοντώνει τα εισοδήματα και την εργασία των πολιτών;
Μαζί με την πώληση των εταιρειών φυσικού αερίου εξαερώθηκε και η αξιοπιστία της κυβέρνησης έναντι των δανειστών. Δηλαδή έναντι του μοναδικού στηρίγματος που διαθέτει. Με αυτή την έννοια, η διάλυση του ρωσικού συνοικέσιου θέτει νέα κρίσιμα πολιτικά διλήμματα στη μετέωρη τρικομματική κυβέρνηση.
Κάθε εμπόδιο για καλό! Η ανικανότητα της κυβέρνησης να ξεπουλήσει στρατηγικής σημασίας για την οικονομία επιχειρήσεις επαναφέρει την ανάγκη να γίνουν γρήγορα εκλογές και να αποφασίσει ο λαός για την πορεία του τόπου. Χωρίς τετελεσμένα γεγονότα κι όλα τα άλλα οδυνηρά και δύσοσμα που συνοδεύουν αυτές τις μεγάλες "επενδύσεις"...