Ήταν σε μια συγκέντρωση-διαμαρτυρία στο Σύνταγμα για το έγκλημα στο Φαρμακονήσι. Κάποια στιγμή βλέπω δυο πιτσιρίκια να παίζουν στα σκαλοπάτια του Συντάγματος. Τραβάω κάποιες φωτογραφίες, τα πιτσιρίκια γουστάρουν, μου στήνονται για φωτογράφιση. Και ξαφνικά βλέπω τον άστεγο. Ξαπλωμένος, κοιτούσε προς τον ουρανό μ’ ένα βλέμμα παγωμένο. Τράβηξα τη φωτογραφία γρήγορα χωρίς να πολυσκεφτώ τη σύνθεση. Η εικόνα με πλήγωνε. Το βλέμμα του μου θύμιζε τους φίλους μου όταν μου λένε: «Έχω τέσσερα χρόνια να κάνω μεροκάματο. Αισθάνομαι άχρηστος (-η). Έχω βαρεθεί τη ζωή μου». Οι άστεγοι με μελαγχολούν γιατί μου θυμίζουν τους φίλους μου… εμένα… το αύριο.

Παρά τη βιασύνη, η σύνθεση είναι λειτουργική. Η κουπαστή της σκάλας λειτουργεί σαν το τέλειο διαχωριστικό ανάμεσα σε δυο κόσμους. Ο ένας αθωότητας. Ο άλλος απόγνωσης.  

Φωτογραφία της σημερινής Ελλάδας…