Δυστυχώς για μας τους φιλοπερίεργους, σπανίζουν τα περιστατικά των ανοιχτών μικροφώνων. Τα περιστατικά της αθέλητης αλήθειας. Οταν ηγέτες και ηγετίσκοι χωρών, διεθνών οργανισμών ή κομμάτων, σίγουροι ότι τα μικρόφωνα είναι κλειστά, επιτρέπουν στη γλώσσα τους να πει την αλήθεια της. Να πει όσα όντως πιστεύει ο ιδιοκτήτης της για φίλους και αντιπάλους και για το πόπολο. Ο πολιτικός κρατάει την ωμή, κυνικά αλογόκριτη γλώσσα για τις σπάνιες στιγμές που μιλάει στους πιο σίγουρους μπιστικούς του. Αν τύχει να υπάρχουν ανοιχτά μικρόφωνα, λίγα ξεφτίδια αλήθειας φτάνουν ώς εμάς. Για λίγο, οι εκτεθέντες πολιτικοί εμφανίζονται αμήχανοι, κάπως ένοχοι. Γρήγορα όμως ξαναβρίσκουν τον πραγματικό τους εαυτό, δηλαδή τον επιμελώς κατασκευασμένο για τις επικοινωνιακές τους ανάγκες· τον απολύτως κίβδηλο και ψεύτη. Τον φορούν λοιπόν όπως φοράει κανείς το πουκάμισό του. Και επιστρέφουν με την ίδια αλαζονεία, το ίδιο ύφος του δικαιωμένου από την ιστορία, την ίδια πόζα του ειλικρινούς φίλου του λαού.

Τα γαλλικά του κ. Μεϊμαράκη στην εφορευτική επιτροπή δεν τα μάθαμε από κατά λάθος ανοιχτά μικρόφωνα. Κανένα λάθος δεν έγινε. Ο μεταβατικός πρόεδρος ήθελε να πληροφορηθούν όλοι οι νεοδημοκράτες το σκηνοθετημένο ξέσπασμά του. Να ξανακαμαρώσουν για την ηγετική αθυροστομία του. Ετσι εκφραζόταν πάντα. Αυτός είναι ο «μάγκας ο Βαγγέλαρος». Γι’ αυτό το ασίκικο στυλ τον λάτρεψαν οι ΟΝΝΕΔίτες, που σκάρωσαν σεξιστικά συνθήματα προς τιμήν της λεβεντιάς του. Αυτό το στυλ όμως είναι και το όριο του κ. Μεϊμαράκη. Το ταβάνι. Το 28%. Να το αβγατίσει δεν φαίνεται πιθανό.

Αλλά τότε ποιος από τους άλλους τρεις υποψήφιους μπορεί να φέρει τη νίκη; Ο κ. Γεωργιάδης έχει ακόμα πιο χαμηλό ταβάνι: το ταβάνι της άκρας δεξιάς. Ποντάρει πάντως και στον παράγοντα «Σαμαράς». Οχι επειδή έχει τις ευλογίες του πρώην, κάθε άλλο. Αλλά επειδή θεωρεί γούρι το να διεκδικείς την προεδρία ενός κόμματος που το έχεις στηλιτεύσει για μύρια όσα. Σου λέει, αφού ο κ. Σαμαράς κέρδισε την αρχηγία παρότι διέσπασε τη Ν.Δ., έφυγε και ίδρυσε την ΠΟΛΑΝ, γιατί όχι κι εγώ, που ως εις εκ των υπαρχηγών του ΛΑΟΣ ορκιζόμουν στο δωδεκάθεο ότι δεν θα γυρίσω ποτέ σ’ ένα κόμμα συμβιβασμένο;

Ο κ. Τζιτζικώστας ποντάρει στο ότι οι μεν Νότιοι δεν ξέρουν πόσο παλαιοδεξιότατος είναι και υποθέτουν ότι πρόκειται για έναν νεαρό που ξεπατίκωσε την τεχνική του μόνιμου χαμόγελου από εγχειρίδια προπαγάνδας δι’ αρχαρίους, οι δε Βόρειοι ξέρουν και παραξέρουν· γι’ αυτό και τον υποστηρίζουν. Οσο για τον κ. Κυρ. Μητσοτάκη, ποντάρει στη μητσοτακικότητά του, πλην αιδημόνως. Ποντάρει στην ήττα του δηλαδή.

Οποιος κι αν κερδίσει, μεταβατικός θα είναι. Εως τη μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στον κ. Κώστα Καραμανλή τον Γ΄ και τον κ. Κώστα Μπακογιάννη. Θυμηθείτε. Αυτό το κόμμα θέλει τον Κωνσταντίνο ή τον Κώστα του. Αυτό είναι άλλωστε και το βαρύ όπλο του κ. Τζιτζικώστα.