Με αφορμή τη συνεχιζόμενη δίκη για τη μήνυση που είχαν καταθέσει τα μέλη του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών κατά των αστυνομικών της Ομάδας Δέλτα που στις 5 Μάη 2010 εισέβαλαν στα γραφεία των Δικτύων τραμπουκίζοντας και τραυματίζοντας διαδηλωτές ενώ, ταυτόχρονα, κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, το left.gr αναδημοσιεύει το παρακάτω ιστορικό κείμενο του Γιώργου Ανανδρανιστάκη από την Αυγή της 6 Δεκέμβρη του 2013. Σ' αυτό το άρθρο, ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης, ο οποίος πριν λίγες μέρες "έφυγε" από τη ζωή, με... χειρουργικό χιούμορ αποδομεί την υπερασπιστική γραμμή της ομάδας ΔΕΛΤΑ, οι οποίοι ισχυρίστηκαν, και το πρωτόδικο δικαστήριο αποδέχθηκε, ότι ουδέποτε οι αστυνομικοί εισέβαλαν στο κτίριο, ουδέποτε χτύπησαν και, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι τραυματισμοί και οι καταστροφές στο κτίριο προήλθαν από... τον συνωστισμό που προέκυψε όταν τα μέλη του Δικτύου κατέφυγαν στα γραφεία τους μετά από... επίθεση εναντίον των αστυνομικών.
Υπενθυμίζουμε ότι στην πρωτόδικη απόφαση, που αθώωνε τους αστυνομικούς "λόγω αμφιβολιών", ασκήθηκε έφεση από τον Εισαγγελέα Εφετών, επειδή δεν λήφθηκαν υπόψη πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων, και αυτόν τον καιρό η υπόθεση εκδικάζεται σε δεύτερο βαθμό από το Α' Τριμελές Πλημμελειοδικείο, με την απόφαση να αναμένεται στις 22 Δεκεμβρίου.
**************************************
Μιλημένα πράματα, το λένε και οι ψυχαναλυτές: Όταν κάνεις πολύ παρέα με κάποιον, σιγά-σιγά του μοιάζεις, παίρνεις τα κουσούρια του. Έτσι κι εκείνοι εκεί στο Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που ξημεροβραδιάζονται με τους Πακιστανούς, έχουνε γίνει σαν τα μούτρα των Πακιστανών. Οι Πακιστανοί απαγάγονται αναμετάξυ τους, μας το είχε αποκαλύψει ο τότε Δημοσίας Τάξεως Βουλγαράκης, που να τον έχει καλά ο Εφραίμ. Έτσι και οι δικτυάδες δέρνονται αναμετάξυ τους. Ξύλο και των γονέων, που λέει ο λόγος.
Ένα απόγευμα δερνόσαντε τόσο πολύ, σπάγανε τζάμια, καρέκλες, χέρια, εκεί να δεις φασαρία και κουρνιαχτός, που αναγκάσανε τους παρεπιδημούντες Δελτάδες να εισβάλουν στα γραφεία τους, για να τους σώσουν από το σαδομαζοχιστικό μένος, και φαντάσου δηλαδή να ξέρανε και τη λέξη. Μπουκάρανε, λοιπόν, οι Δελτάδες και τι να δουν, γιαλιά, καρφιά, αίματα, μπήκανε στη μέση να γλιτώσουνε τους ενοίκους κι εκείνοι, αντί να τους ανάψουνε μια λαμπάδα από δω μέχρι τη ΓΑΔΑ, τους κάνανε μήνυση για βίαιη επίθεση. Τι να πει κανείς, ουδείς αχαριστότερος του ξυλοκοπηθέντος.
Συρθήκανε οι δυνάμεις της τάξεως στα δικαστήρια κι ευτυχώς που βρέθηκε ένας εύψυχος πρόεδρος να τις αποδώσει λευκές στην κοινωνία, είχανε βέβαια και κάτι μαύρους κόκκους, αλλά, εν πάση περιπτώσει, το λευκό κυριαρχούσε. Μα, κύριε πρόεδρε, υπάρχουν φωτογραφίες που αποδεικνύουν την ενοχή, έλεγαν οι συνήγοροι. Αφήστε τα αυτά με τις φωτογραφίες και τις χίλιες λέξεις, απάντησε ο πρόεδρος. Αυτά τα λένε οι Κινέζοι που είναι κομμουνισταί, οι Έλληνες είναι ελεύθεροι να πιστεύουν σε όποιο σύστημα θέλουν, οι Έλληνες δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν εις τον κομμουνισμόν. Μα δεν βλέπετε, κ. πρόεδρε, τα γιαλιά, τα σπασίματα, τα αίματα; Τοιούτα είναι τα πάρτι των αριστερών, τα έχουμε δει και εις τον Καλιγούλα. Αριστερός κι ο Καλιγούλας; Ναι, ο Καλιγούλας ήταν αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ. του Κ.Κ. Ρώμης, με δικαίωμα αλόγου.
Οι Δελτάδες αθωώθηκαν εντέλει λόγω αμφιβολιών. Τι εννοεί ο πρόεδρος όταν μιλάει για αμφιβολίες; Αμφιβάλλει ότι τα όργανα της τάξεως έδειραν τους δικτυάδες ή θεωρεί ότι τους έδερναν έχοντας αμφιβολίες. Εδώ που τα λέμε, κι εγώ έχω δει να ανάβει η σπίθα της αμφιβολίας στα μάτια τους όταν δέρνουν τον κόσμο στις διαδηλώσεις. Την ώρα που ανεβοκατεβαίνει το γκλομπ, δελτάδες, ματατζήδες και λοιποί αμφιβάλλουν για το βαθύτερο νόημα της πράξης τους, γίνονται προ στιγμήν Αμλέτοι και κραυγάζουν «Να ζει κανείς ή να μη ζει;». Το 50% απαντάει: Ναζί.
Μερικοί κρατάνε και ένα κρανίο, μόνο που συνήθως δεν είναι του Γιόρικ, είναι το δικό μας.
