Όταν ο Μπελαντής (2004) περιέγραφε τον ρόλο και τους κινδύνους των αντιτρομοκρατικών νομοθεσιών, εκτιμούσε ότι θα διώκονται πολίτες με βασικό κριτήριο τη συμμετοχή τους στα κοινωνικά κινήματα. Αν τότε αυτή η εκτίμηση έμοιαζε υπερβολική ή απαισιόδοξη, τώρα φαίνεται δυστυχώς να επιβεβαιώνεται. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η κρίση ηθικού πανικού γίνεται το βασικό εργαλείο διαχείρισης της κοινωνικής ανασφάλειας που ελλοχεύει στην κρίση, με τη δαιμονοποίηση ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας. Ούτε είναι η πρώτη φορά που οι εξισωτικές θεωρίες των άκρων και η κρατική τρομολαγνεία γίνονται, ή για την ακρίβεια προσπαθούν με νύχια και με δόντια να γίνουν, οι κυρίαρχες μεταβλητές πολιτικών και κοινωνικών διαιρέσεων. Όμως σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι δικαιολογίες που θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν την απάθεια και την αδράνειά μας απέναντι στις κρατικές αυθαιρεσίες περισσεύουν, ενώ η αυταρχικοποίηση της λειτουργίας του κράτους μοιάζει να ξεπερνάει τα όρια της ίδιας της αστικής δημοκρατίας.
Η κρίση σήμερα βιώνεται πολυδιάστατα και πέρα από τις οικονομικές της επιπτώσεις, έχει επιφέρει μια βαθιά αποδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων και δομών, στα πλαίσια οικοδόμησης μιας νέας μεταδημοκρατικής συνθήκης που αναζητά σταθερή μορφή και νομιμοποίηση. Η διεύρυνση της αμφισβήτησης της κυρίαρχης ηγεμονίας και τα πολλαπλά πρότυπα που γεννάει, κάνουν την κυβερνητική ανάγκη για ομαλότητα επιτακτικότερη, τόσο ώστε να αγιάζει κάθε μέσο που χρησιμοποιεί το κράτος για την επιβολής της κανονικότητας. Η κυβερνητική εξουσία ξεπερνώντας τα συνταγματικά όρια, που η ίδια προσχηματικά συχνά επικαλείται, επιτίθεται σε ό,τι λειτουργεί ως πόλος έλξης αυτής της αμφισβήτησης, που θα μπορούσε δυνάμει να αποτελέσει και το συγκροτητικό πυρήνα ενός συνολικότερου σχεδίου ριζικής πολιτικής ανατροπής, καθολικής ρήξης με το σημερινό ελληνικό υπαρκτό καπιταλισμό. Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά και κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Επιθέσεις σε ολόκληρες κοινότητες (Σκουριές), βασανισμός συλληφθέντων σε κρατητήρια, δημόσια διαπόμπευση οροθετικών γυναικών θυμάτων πορνείας, στρατόπεδα συγκέντρωσης και δολοφονίες μεταναστών από την ΕΛ.ΑΣ (Φαρμακονήσι). Μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως δεν ξέρει, πως δεν είδε, πως δεν πήρε τ’ αυτί του;
Σε αυτά τα πλαίσια, σχεδόν ένα μήνα τώρα η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία διεξάγει έρευνες για τον εντοπισμό του Χ. Ξηρού, παρακολουθώντας, ανακρίνοντας και ερευνώντας ανθρώπους από το συγγενικό και φιλικό του περιβάλλον, στα πλαίσια της επιχείρησης «τανάλια» (sic). Ο απολογισμός των ερευνών των τελευταίων 12 ημερών μετράει ήδη 26 εισβολές σε σπίτια αναρχικών στην Αθήνα και αρκετές ακόμα στη Θεσσαλονίκη, αριθμοί που μέρα με τη μέρα αυξάνονται, χωρίς να φαίνεται ένα τέλος στο νέοκυνήγι μαγισσών. Ποια είναι όμως τα ενοχοποιητικά στοιχεία που τεκμηριώνουν ενοχή, ή έστω υποψία ενοχής αυτών των ανθρώπων; Απολύτως κανένα! Τα άτομα που έχουν μέχρι στιγμής στοχοποιηθεί από την ΕΛ.ΑΣ. δεν ανήκουν καν στον κοινωνικό κύκλο που περιγράφεται παραπάνω. Στοιχείο ενοχής τους είναι η πολιτική τους τοποθέτηση και δράση. Η δημοκρατία διώκει προληπτικά για να προστατευτεί δυνητικά;
Φαίνεται να μην ήταν καθόλου τυχαίος ο νεολογισμός του δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ, όταν χαρακτήρισε την ΑΝΤΑΡΣΥΑπαρατρομοκρατική πολιτική οργάνωση. Στο ίδιο κλίμα ήταν και οι τελευταίες επιθέσεις ανακοινώσεων της ΝΔ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, που λίγο έως πολύ απαιτούσε τη διαγραφή μελών του, με την κατηγορία ότι είναι φιλικά προσκείμενοι στην αριστερή τρομοκρατία. Μπορεί σε αυτές τις περιπτώσεις να μην υπάρχει φυσική δίωξη ανθρώπων, υπάρχει όμως πολιτική και η στόχευσή της είναι προκλητικά ευδιάκριτη και συντονισμένη. Οτιδήποτε αμφισβητεί τη νεοφιλελεύθερη μεταρρυθμιστική πολιτική που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση, δεν μπορεί παρά να είναι τουλάχιστον φιλοτρομοκρατικό, αν όχι άμεσα ύποπτο αντιδημοκρατικής εκτροπής και επικίνδυνο. Η πετυχημένη καραμανλική συνταγή του αριστεροχουντισμού αναβιώνει στη θεωρία των δύο άκρων σε μια προσπάθεια απονομιμοποίησης κάθε αντίδρασης. Αυτό που επί της ουσίας βάλλεται, πέρα από την αυταρχική και αυθαίρετη φυσική δίωξη ανθρώπων, είναι το σύνολο των ριζοσπαστικών πρακτικών αντίστασης που έχουν αναπτύξει τα κοινωνικά κινήματα τα τελευταία χρόνια.
Ο κανιβαλικός αυταρχισμός του κράτους είναι πια στοιχείο διακυβέρνησης και απαιτεί νομιμοποίηση. Στο δρόμο του θα πέσουν πρώτοι αυτοί που είναι περισσότερο εκτεθειμένοι από κάθε άποψη και τίποτα δε δείχνει πως θα είναι οι μόνοι. Η ηγεμονία του φόβου είναι μια εικόνα που φαίνεται να έρχεται από το μέλλον, έχει όμως βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν και δεν πειράζει να γίνουμε γραφικοί επισημαίνοντας ότι επαναλαμβάνεται σαν κακόγουστη φάρσα. Πειράζει όμως να μην κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
