Αύγουστος…
…ο μήνας των διακοπών.
Σκέφτηκα λοιπόν, να ετοιμάσω ένα φωτογραφικό άλμπουμ από διακοπές που έχω κάνει. Πριν το δείτε θέλω να σας εξομολογηθώ κάποιες σκέψεις.
Είναι (πραγματικά!) εντυπωσιακό πως αλλάζουν οι καιροί.
Παλιότερα (χρόνια πίσω…) περίμενες τον ερχομό του καλοκαιριού “πως και πως”, κατά το κοινώς λεγόμενο. Να θυμηθούμε το άσμα του Σαββόπουλου όπου η μελαγχολία περιγράφεται με το τέλος του καλοκαιριού:
“Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι
Το ξημέρωμα αργεί και δεν βρίσκεται παρέα για ξενύχτι
Στέκομαι στη στάση το βραδάκι
Αχ, πάει το χρυσό καλοκαιράκι
κι οι τουρίστες φορτωθήκαν το δισάκι”
Σε εποχές (υπερβολικά μακρινές…) ο Ντοστογιέφσκι περιέγραφε το όνειρο ενός ήρωα του για τον παράδεισο, που τον παρομοίαζε με νησί του Αιγαίου:
«Χωρίς να το προσέξω, είχα κι’ όλας σιμώσει την άλλη αυτή Γη! Το φως του ήλιου ήταν δυνατό κι απαλό μαζί, ο αέρας ήταν ελαφρός, ευχάριστος, σαν αέρας παραδείσου. Θαρρούσα πως βρισκόμουν σε κανένα από τα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, ή κάπου σε καμιά ακρογιαλιά στεριάς που είναι κοντά στο Αρχιπέλαγος αυτό. Η σμαράγδινη χαϊδευτική θάλασσα επάφλαζε γλυκά πάνω στην ακρογιαλιά και τη φιλούσε με φανερή αγάπη, σχεδόν συνειδητή. Τα πουλάκια φτερούγιζαν κοπαδιαστά εδώ κι εκεί άφοβα, ερχόντουσαν να καθίσουν πάνω στους ώμους μου, στα χέρια μου και με χτυπούσαν χαρούμενα με τα μικρούλικα φτερά τους πού έφρισσαν».
Ντοστογιέφσκι, Το όνειρο ενός γελοίου.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Το «χρυσό καλοκαιράκι» έγινε, στις πόλεις τουλάχιστον, ένας Γολγοθάς ιδρώτα και ταλαιπωρίας. Το καλοκαίρι στην Αθήνα είναι απλά αβίωτο. Η μόλυνση και η αποπνικτική ζέστη του τσιμέντου και της ασφάλτου σε κάνουν να αισθάνεσαι διαρκώς άρρωστος. Οι διακοπές (για όσους ακόμα μπορούν να κάνουν διακοπές) ολιγοήμερες, βιαστικές, πανάκριβες. Οι καλύτερες παραλίες ιδιωτικοποιούνται και μαντρώνονται.
Φυσιολογικά λοιπόν, αναμένεις απλά να τελειώσει το μαρτύριο, δηλαδή το «χρυσό καλοκαιράκι»…
Για περισσότερες φωτογραφίες κλικ εδώ.
