Καταμεσήμερο, ο ήλιος ψηλά στον ορίζοντα έχει ως αποτέλεσμα το φως να δημιουργεί σκληρές σκιές και κοντράστ. Επιπλέον, το φως γίνεται πιο ψυχρό, φτάνοντας τους 5.500°Κ.

Αυτός είναι ο λόγος που όλα τα εγχειρίδια φωτογραφίας θα σας πληροφορήσουν ότι επιβάλλεται να αποφεύγετε τον μεσημεριάτικο ήλιο και να φωτογραφίζετε νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Στην ανατολή και τη δύση, το φως αποκτά τη «μαγική ποιότητα» που οφείλεται στη χαμηλή θέση του ήλιου σε σχέση με τον ορίζοντα. Τότε οι φωτογραφίες χαρακτηρίζονται από ενδιαφέρουσες μακριές σκιές, πιο «μαλακή» τονικότητα, η υφή των πραγμάτων αναδεικνύεται, ο ζεστός φωτισμός γίνεται ευχάριστος στο ανθρώπινο μάτι.

Ωστόσο…

…το ενδιαφέρον στη δημιουργική εργασία είναι όταν σπας τους κανόνες, ανατρέπεις την κανονικότητα. Αλήθεια, το ίδιο δεν συμβαίνει και με την ίδια τη ζωή μας;

Στην προκειμένη περίπτωση, στη σημερινή φωτογραφία, ο σκληρός φωτισμός του μεσημεριού έκανε έντονο τόσο το κοντράστ όσο και τον κορεσμό των χρωμάτων. Το αποτέλεσμα στην έγχρωμη εκδοχή είναι πληκτικό, γιατί χωρίς σχεδόν τονικότητα, έχει χαθεί κάθε λεπτομέρεια και αίσθηση βάθους ενώ κυριαρχεί ένα καταθλιπτικά μονότονο ομοιόμορφο μπλε.

Στην ασπρόμαυρη εκδοχή έχουμε τον απόλυτο μινιμαλισμό. Άσπρο-μαύρο με ελάχιστες πινελιές γκρι. Η φωτογραφία εικονογραφεί τη διάσημη φράση του Ζουάν Μιρό:

«Η σιωπή είναι η άρνηση του θορύβου -αλλά και ο παραμικρότερος θόρυβος στη μέση της σιωπής γίνεται τεράστιος».

Το μαύρο κυριαρχεί στη φωτογραφία, είναι ο ορισμός του μη-χρώματος (σιωπή, άρνηση του θορύβου). Τα λευκά πλεούμενα η κραυγή, ο τεράστιος θόρυβος μέσα στη σιωπή.

Να σπάσουμε επιτέλους την κανονικότητα. Να κραυγάσουμε, να διαλύσουμε τη σιωπή. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς για εμάς.

Ιδού η ουσία του μινιμαλισμού. Ο σκοπός δεν είναι η εξοικονόμηση αλλά το ξόδεμα, το πλεόνασμα.