Αν παρακολουθείτε τακτικά τις αναρτήσεις σε αυτή τη στήλη θα έχετε πλέον εμπεδώσει, πιστεύω, ότι ο φωτογράφος είναι λάτρης του αστικού και βιομηχανικού τοπίου. Φυσικό λοιπόν είναι ο Πειραιάς να αποτελεί για αυτόν λατρεμένο τόπο και ειδικότερα βέβαια ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα ο Πειραιάς από ένα ασήμαντο χωριουδάκι μετατρέπεται σε λίγες δεκαετίες σε μεγάλο λιμάνι και βιομηχανικό κέντρο. Δυστυχώς, σήμερα ελάχιστα κτίρια εκείνης της εποχής έχουν διασωθεί στην περιοχή Κερατσινίου-Δραπετσώνα. Τα τελευταία απομεινάρια της βιομηχανίας Λιπασμάτων, το εργοστάσιο χειροποίητων χαλιών της οικογένειας Καχραμάνογλου, ο ταινιόδρομος του Κράκαρη ένα από τα ελάχιστα βιομηχανικά μνημεία του μεταπολεμικού βιομηχανικού Πειραιά. Υπάρχει ακόμα το συγκρότημα της ΑΓΕΤ Ηρακλής, μετεξέλιξη του Αγγειοπλαστείου-Τσιμεντοποιείου Ν. Ζαβογιάννης-Ζαμάνος και Σία που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1906.
Οι φωτογραφίες μετατράπηκαν σε ασπρόμαυρες για να ταιριάζουν στην εποχή, την αισθητική, τη διάθεση που αποπνέουν τα κτίρια και η ιστορία τους.
Για περισσότερες φωτογραφίες κλικ εδώ.