Τρία χρόνια κλείνουν από τη μέρα που η θυσία του Παύλου Φύσσα, ενός νεαρού καλλιτέχνη και ακτιβιστή του αντιφασιστικού αγώνα, άνοιξε τα μάτια μίας χώρας και της κοινωνίας της, προκειμένου να αντικρύσουν ξεκάθαρα το πραγματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής και των νεοναζί. Μιλάμε για το πρόσωπο του μίσους και της μισαλλοδοξίας, της βίας και της δολοφονίας.
Η ανάληψη της ευθύνης, πολιτικής έστω, εκ μέρους του Μιχαλολιάκου καθώς και το αποκαλυπτικό βίντεο από τον πυρήνα των νεοναζί στη Νίκαια όπου ο ομαδάρχης λέει στους οπαδούς ότι με το παράγγελμα του Λαγού βγαίνουν έξω και σφάζουν, αποτελούν στοιχεία επαρκή και ικανά για να υπογραμμιστεί το αυταπόδεικτο, ότι ο Ρουπακιάς ήταν εντεταλμένος δολοφόνος και η Χρυσή Αυγή και τα πρωτοκλασάτα στελέχη της, δολοφονική οργάνωση.
Επιβάλλεται όμως πολλή σκέψη και ακόμη περισσότερη περίσκεψη για το γεγονός ότι η τότε κυβέρνηση Σαμαρά-Μπαλτάκου-Βενιζέλου άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο καθώς δεν είχε λάβει σκληρά μέτρα μετά από τις -παρ’ ολίγο δολοφονικές- επιθέσεις εναντίον των Αιγυπτίων ιχθυεργατών και των αφισοκολλητών του ΠΑΜΕ, όπως και μετά από την παραστρατιωτική κατάληψη στο Μελιγαλά που συνοδεύτηκε από τραμπουκισμούς και βιαιότητες. Όπως επίσης επιβάλλεται πολλή σκέψη και ακόμη περισσότερη περίσκεψη για το γεγονός ότι οι αντιφάσεις και τα μπρος-πίσω στις μαρτυρίες και στις καταθέσεις διαφόρων εμπλεκομένων και παρισταμένων στα όσα συνέβησαν στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 στο Κερατσίνι, φωνάζουν δυνατά ότι η κάθαρση πρέπει να φτάσει πολύ βαθιά.
Σήμερα, τιμούμε τη μνήμη ενός θύματος που κατέστη σύμβολο της δημοκρατικής-αντιφασιστικής αφύπνισης και αγώνα.
Σήμερα, απαιτούμε την ποινική καταδίκη και την πολιτική περιθωριοποίηση της Χρυσής Αυγής.
Σήμερα, ουδείς -πολιτικός ή πολίτης- έχει το δικαίωμα να πει ότι δεν ξέρει, δεν άκουσε, δεν είδε τι σημαίνει Χρυσή Αυγή και νεοναζί.
