Επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο το ΔΝΤ και, χωρίς να προκαλεί καμία έκπληξη, ζητάει να καταστεί ακόμα πιο «ευέλικτη» η αγορά εργασίας στο όνομα της... αντιμετώπισης της ανεργίας των νέων! Με την ίδια λογική, κουνώντας μας το δάχτυλο, διότι, λέει, στην Ελλάδα έχουμε τον υψηλότερο κατώτερο μισθό μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. σε σχέση με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, το Ταμείο ζητά να μη μεταβληθεί -να μην αυξηθεί δηλαδή- ο... θηριώδης κατώτατος μισθός των 432 ευρώ καθαρά που αναλογεί σε όσους νέους κάτω των 25 έχουν δουλειά, και μάλιστα δηλωμένη. Παράλληλα, το Ταμείο τάσσεται υπέρ νομοθετικών αλλαγών προκειμένου, λέει, να εναρμονιστεί το πλαίσιο για τις ομαδικές απολύσεις με τις βέλτιστες πρακτικές της Ε.Ε. - σύντομα θα μάθουμε πώς τις εννοεί.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, εξακολουθεί να εντυπωσιάζει η άνεση με την οποία χρυσοπληρωμένα στελέχη, που υπάγονται σε καθεστώς φορολογικής ασυλίας, επιμένουν να θεωρούν λογικό να ζητούν να επιβάλλεται σε όλους, και ιδιαίτερα στους νέους, στο μέλλον δηλαδή μιας χώρας που ήδη έχει αναγνωριστεί πως αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση, ένα καθεστώς ένδειας, αναξιοπρεπούς διαβίωσης και έλλειψης κάθε προοπτικής.

Αυτός που φαίνεται να μην εντυπωσιάζεται είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτής της χώρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που επιμένει να συνηγορεί υπέρ αυτών ακριβώς των προτάσεων, κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση που αρνείται αυτές τις «πολιτικές» για... λαϊκισμό! Μια κατηγορία που με εντυπωσιακή ευκολία αναμασούν πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως «μεταρρυθμιστικές, εκσυχγρονιστικές, προοδευτικές» και εν τέλει κεντρώες, αλλά με κάθε ευκαιρία σπεύδουν να ταυτιστούν με την πιο νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία που γνώρισε ο τόπος -τόσο, που να προκαλεί αντιδράσεις ακόμα και στο εσωτερικό της-, ενώ απομακρύνονται όλο και ταχύτερα από την ίδια την ευρωπαϊκή τους οικογένεια, τους ευρωσοσιαλιστές, που δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι στη μάχη των εργασιακών οφείλουν να σταθούν στο πλευρό της Ελλάδας και της κυβέρνησής της.

Οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό που φέρνει η απλή αναλογική είναι μια πρώτης τάξεως ιστορική ευκαιρία για τις πολιτικές δυνάμεις του Κέντρου, ώστε να ξεφύγουν από την πατρωνία της Ν.Δ., να ξαναπιάσουν την επαφή με την πλειονότητα των εργαζόμενων, άνεργων και υποαπσχολούμενων και να δώσουν τη μάχη μαζί τους.