Θυμάμαι το Φεστιβάλ από το πρώτο του, που γινόταν στο Λόφο Κολωνού. Μετά μεταφέρθηκε στο πάρκο στα Ιλίσια, απέναντι απο την φοιτητική εστία, μέχρι που πήγε στην πλατεία Πρωτομαγιάς, μετά μία χρονιά στο πάρκο Αγ. Άννας, στου Ρέντη, και τέλος στο πάρκο Γουδή.

Αυτό που με έφτιαχνε πολύ ως επισκέπτη ήταν η ποικιλία ανθρώπων, τα φαγητά, οι συζητήσεις και φυσικά οι συναυλίες. Μετά όμως άρχισα να ασχολούμαι με το οργανωτικό του Φεστιβάλ και πιο συγκεκριμένα στα συναυλιακά και στη μεταναστευτική σκηνή.

Δεν θέλω όμως να μιλήσω για το 3ήμερο του φεστιβάλ, γιατι όσα έχουν γραφτεί ήδη με βρίσκουν σύμφωνο. Θα ήθελα περισσότερο να πω μερικές κουβέντες για το πριν και τη δουλειά που κάνουμε όλοι/ες μαζί για να στηθεί και να πραγματοποιηθεί αυτό το μεγάλο 3ήμερο γεγονός που λέγεται Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Νομίζω πως είναι απ΄ τις ωραίες στιγμες του φεστιβάλ... Εκεί νιώθει κανείς πραγματικά πως κάνει δουλειά συλλογική: νιώθει μέρος της διοργάνωσης. Είναι η όλη διαδικασία με τις επαφές που πρέπει να γίνουν με ομιλητές/τριες, τα κανονίσματα για τα φαγητά και τα ποτά, την ηχοληψία και τις συναυλίες, και τέλος το άγχος που έχουμε για το αν θα μας δοθεί ο χώρος. Αφού ένα μέρος όλων αυτών έχει τελειώσει, έρχεται και το άλλο...

Όλοι/ες κουράζονται, αλλά στο τέλος της ημέρας σκάνε χαμόγελα και πειράγματα μεταξύ μας. Οι περισσότεροι είμαστε γνωστοί/ες και φίλοι/ες, άλλοι/ες δεν γνωριζόμαστε απο πριν, αλλά όπως εχει γραφτεί κάπου, «εδώ είναι ένα μέρος που δεν έχει άγνωστους, αλλά φίλους που δεν έχουν ακόμα γνωριστεί». Είναι η στιγμές που πρέπει να γίνει μιά δουλειά είτε αυτό είναι να στηθούν κάποιες έξτρα κολόνες η πρέπει να κουβαληθούν πάγκοι. Και κοιταζόμαστε μεταξύ μας με βαριεστημένο ύφος για να δούμε ποιός/α θα σηκωθεί πρώτος/η. Είναι όταν πρέπει εκείνη ακριβώς την στιγμή να βρεθεί λύσει για κάποιο πρόβλημα που προέκυψε και στο τέλος την βρίσκουμε και καθόμαστε κάτω απ΄ τον ίσκιο τον δέντρων ανακουφισμένοι/ες. Είναι όταν στο τέλος κάθε μέρας κουβαλήματος και στησίματος, μαζεύομαστε στα γρασίδι του πάρκου για να πάιξουμε μπάλα ...έστω και πιασμένοι από τη δουλειά Και τέλος όταν έρχεται εκείνη η Παρασκεύη που ξεκινάει το φεστιβάλ και κοιταζόμαστε με ένα τεράστιο χαμογελο όντας περήφανοι γι΄ αυτό που δημιουργήσαμε πάλι, έστω και με λίγα χέρια.