Του Αλεσάντρο Τζιλιότι*
Παρακολούθησε λιγάκι, από φιλία και πολιτική συγγένεια, τη δουλειά που έκανε από τα μέσα του Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα η Πάολα Μπακίντου, η επικεφαλής της ομάδας επικοινωνίας του «ψηφοδελτίου Τσίπρας».
Έζησα μέρα με τη μέρα τα τηλεφωνήματά και τα μηνύματά της, τις τεράστιες δυσκολίες στο εσωτερικό των οποίων κινήθηκε για να προσπαθήσει να φθάσει τους στόχους της: πρώτον, να γνωρίσει την ύπαρξη αυτού του ψηφοδελτίου, δεύτερον να κοινοποιήσει τουλάχιστον ένα ή δύο από τα βασικά προγραμματικά στοιχεία του, τρίτον να προσπαθήσει να δώσει να καταλάβουν οι άλλοι ότι η πρόθεση του ψηφοδελτίου δεν είναι να επαναλάβει για πολλοστή φορά ένα συνονθύλευμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά ότι προσπαθεί να κάνει ένα καινούργιο και διαφορετικό πράγμα τόσο στο επίπεδο της σκέψης όσο και της γενεαλογικής αλλαγής της αριστεράς.
Η Πάολα και η μικρή ομάδα της, ουσιαστικά, μέχρι αυτή τη στιγμή δεν κατάφεραν να πετύχουν κανένα από τους τρεις στόχους, παρά το γεγονός ότι αγωνίζονταν καθημερινά σαν λιοντάρια.
Για πολλούς λόγους. Σχετικά, γιατί σε αυτή την επαρχιώτικη χώρα δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό ότι η ψήφος για την Ευρώπη μετράει για τις ζωές μας όσο και αυτή για τις εθνικές εκλογές. Δηλαδή η προεκλογική εκστρατεία υποβαθμίστηκε σε ένα ντέρμπι μεταξύ Ρέντσι και Γκρίλο, με επιπρόσθετο αυτές τις ημέρες τον Μπερλουσκόνι. Λιγάκι, γιατί τα media έχουν ουσιαστικά ταυτιστεί με το Ρέντσι, με εξαίρεση αυτά του Μπερλουσκόνι και ελάχιστα άλλα. Λιγάκι, γιατί το «ψηφοδέλτιο Τσίπρας» είναι κάτι καινούργιο και κάθε καινούργια δύναμη έχει ανάγκη από το χρόνο για να επιβεβαιωθεί στην πράξη εάν δεν έχει οικονομικούς πόρους για να στηριχθεί, δεδομένο ότι το «ψηφοδέλτιο Τσίπρας» δυσκολεύεται να νοικιάσει ένα streaming. Λιγάκι, γιατί στο εσωτερικό του ίδιου του ψηφοδελτίου υπάρχουν παλαιο-αντιστάσεις, τα τικ που ακολουθούν πάντα την αριστερά, αυτές τις υποκουλτούρες των απορριμμάτων σύμφωνα με τις οποίες η επικοινωνία ανήκει στο διάβολο, του τύπου «εμείς είμαστε σωστοί και έχουμε δίκαιο, δεν μας χρησιμεύει να μας το πουν οι ψηφοφόροι».
Έτσι παρακολούθησα καθημερινά από την πλευρά της Πάολα και των δικών της να χτυπούν το κεφάλι τους σε ένα τοίχο. Τις προσφυγές στην Agcom, την αρχή ελέγχου των ενημερωτικών εκπομπών, και τα αιτήματα διάψευσης των τηλεοπτικών καναλιών, γιατί στις δημοσκοπήσεις έβαζαν τα αποτελέσματα της Αριστεράς Οικολογίας Ελευθερίας αντί αυτών του «ψηφοδελτίου Τσίπρας», τις επιστολές στους τηλεπαρουσιαστές για να μπαίνει στις εκπομπές τους και κάποιος από το «ψηφοδέλτιο Τσίπρας», τα μέιλ στους διευθυντές των εφημερίδων, για να βάλλουν τουλάχιστον ένα μονόστηλο στην ύπαρξη του ψηφοδελτίου, χωρίς να αναφερθώ στις χίλιες δημιουργικές ιδέες για να μιλήσουν για το ψηφοδέλτιο παρά το χαμηλό budget, όπως τα ειρωνικά βίντεο και τα flash mob στη Γκαλερία του Μιλάνο, δίπλα στη Σκάλα και το Δημαρχείο της πόλης.
Τίποτα! Δεν κατάφεραν να τους βάλουν ούτε ένα μονόστηλο, μια αναφορά, μια φωτογραφία με μια λεζάντα. Ούτε όταν ο Τσίπρας ήρθε στην Ιταλία. Ούτε όταν κατάφεραν να κάνουν το μικρό θαύμα, μοναδικό ψηφοδέλτιο από όλα αυτά που κατεβαίνουν στις εκλογές, να συγκεντρώσουν 300 χιλιάδες υπογραφές για να παρουσιαστεί, χάρις στο δωρεάν τρέξιμο χιλιάδων εθελοντών.
Την προηγούμενη Παρασκευή αγανακτισμένη η Πάολα μου είπε: φθάνει, σε αυτή την χώρα και σε αυτό το σύστημα των media ο μόνος τρόπος για να καταλήξεις στις εφημερίδες είναι να δείξεις τα βυζιά ή τον κώλο σου. Στήθος έχω λίγο, αύριο θα δείξω τον κώλο.
Νόμιζα ότι αστειευόταν.
Αντίθετα το έκανε.
Μια αθώα φωτογραφία από τις διακοπές, για να καταλαβαινόμαστε, αλλά το έκανε.
Έκανε καλά: Έκανε άσχημα;
Δεν ξέρω. Αποφασίστε εσείς. Φτάνει να είναι ξεκάθαρο το πλαίσιο.
Φθάνει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτή ήταν μια συνειδητή, σκόπιμη και αγανακτισμένη απόφαση. Καθορισμένη από την απόγνωση να μην βλέπει κανένα καρπό της κοπιαστικής δουλειάς της, πηγαίνοντας κάθε μέρα να χτυπήσει πάνω στον τοίχο σιωπής των media.
Βλέποντας αυτό που συνέβη μετά, ότι δηλαδή με μια φωτογραφία από τις διακοπές, με μια τετριμμένη φωτογραφία από τις διακοπές, η Πάολα κατάφερε να έχει περισσότερο χώρο από αυτόν που κατέκτησε δημοσιεύοντας εκατοντάδες ειδήσεις, αναλύσεις, βίντεο, ειδήσεις με φωτογραφίες και συνεντεύξεις για τη λιτότητα, το δημοσιονομικό σύμφωνο, την αύξηση της κοινωνικής ψαλίδας, το πρόγραμμα του «ψηφοδελτίου Τσίπρας» και τις ιδέες της Μπάρμπαρα Σπινέλι.
Στα ιταλικά media, ακόμη το 2014 και μετά από όλα αυτά που ειπώθηκαν και έγιναν για να πάμε λίγο μπροστά, συνεχίζει να είναι απεριόριστα πιο ισχυρός ένας κώλος.
Ίσως γιατί μου έρχεται να πω ότι τα media είναι σαν αυτόν.
*Ο Αλέσάντρο Τζιλιότι είναι δημοσιογράφος του μεγάλου εβδομαδιαίυο ιταλικού περιοδικού L'Espresso. To άρθρο του δημοσιεύτηκε στο blog που έχει στον ιστότοπο της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού.
